EN 1149-5:2008
EN 1149-5:2008 – ODZIEŻ OCHRONNA – WŁAŚCIWOŚCI ELEKTROSTATYCZNE – CZĘŚĆ 5: WŁAŚCIWOŚCI MATERIAŁU I WYMAGANIA KONSTRUKCYJNE
Ta norma stanowi część serii norm określających metody badania oraz wymagania w zakresie właściwości elektrostatycznych odzieży ochronnej.
Ważna informacja dotycząca normy EN1149-5.
Tkanina użyta do wykonania wyrobu odzieżowego powinna spełniać wymogi według normy EN 1149-3 lub -1.
Użytkownik odzieży ochronnej rozpraszającej ładunki elektrostatyczne ma zapewnione właściwe uziemienie (np. poprzez stosowanie obuwia rozpraszającego ładunki elektrostatyczne wymienionego w EN ISO 20344 lub EN ISO 20345 lub innych odpowiednich środków).
Odzieży ochronnej rozpraszającej ładunki elektrostatyczne nie należy zdejmować w obecności atmosfery łatwopalnej lub wybuchowej bądź podczas posługiwania się substancjami łatwopalnymi lub wybuchowymi.
Zamek błyskawiczny z przodu odzieży powinien być zakryty klapką ochronną podczas noszenia. W przypadku obuwia zapinanego na zamek błyskawiczny powinien być on również zakryty klapką ochronną podczas użytkowania odzieży ochronnej. Spodnie powinny być zakryte przez kurtkę podczas użytkowania odzieży.
Odzież ochronna rozpraszająca ładunki elektrostatyczne powinna podczas normalnego użytkowania (także podczas schylania i poruszania) całkowicie i zawsze zakrywać odzież wykonaną z materiałów niespełniających wymogów prawnych.
Odzieży ochronnej rozpraszającej ładunki elektrostatyczne nie należy stosować w atmosferach wzbogaconych tlenem bez wcześniejszego zatwierdzenia przez inspektora BHP. Na pogorszenie właściwości rozpraszania ładunków elektrostatycznych odzieży ochronnej może wpływać normalne zużycie eksploatacyjne, pranie oraz ewentualnie zanieczyszczenie.
EN IEC 61482-1-2:2014
IEC 61482-1-2 - 2014 - PRACA POD NAPIĘCIEM - ODZIEŻ OCHRONNA CHRONIĄCA PRZED ZAGROŻENIAMI TERMICZNYMI ŁUKU ELEKTRYCZNEGO
Norma ta określa metody badania materiału przeznaczonego do użytku w odzieży żaroodpornej i ognioodpornej dla pracowników narażonych na działanie łuków elektrycznych.
EN ISO 11612:2015
EN ISO 11612:2015 (E) – ODZIEŻ OCHRONNA – ODZIEŻ CHRONIĄCA PRZED CZYNNIKAMI GORĄCYMI I PŁOMIENIEM
Ta norma określa wymogi w zakresie właściwości dla wyrobów odzieżowych wykonanych z materiałów elastycznych, które służą do ochrony ciała użytkownika, z wyjątkiem dłoni, przed czynnikami gorącymi i/lub płomieniem.
Wszystkie ogniotrwałe produkty zatwierdzone według normy EN 11612 powinny być oznaczone znakiem CE i piktogramem ogniotrwałości.
Litera umieszczona pod piktogramem wskazuje na czynnik, przed którym chroni wyrób odzieżowy.
A = ograniczone rozprzestrzenianie płomienia - A1 - A2 (A1 zapłon powierzchni, A2 zapłon brzegów)
B = ciepło konwekcyjne – poziom 1 - 3
C = promieniowanie cieplne – poziom 1 - 4
D = rozpryski stopionego aluminium – poziom 1 - 3
E = rozpryski stopionego żelaza poziom 1 - 3
F = ciepło kontaktowe – poziom 1 – 3
Zawsze podawana jest informacja na temat ograniczonego rozprzestrzeniania płomienia (A). Ponadto powinna być podana przynajmniej jedna inna właściwość od B do F. Każdej literze towarzyszy kod liczbowy wskazujący na poziom właściwości. Liczba 1 wskazuje najniższy akceptowany poziom danej właściwości.
Produkty są przeznaczone do zapewnienia dodatkowej ochrony w środowisku pracy, w którym pracownicy przemysłowi są sporadycznie narażeni na działanie czynników gorących i płomieni.
Aby zwiększyć bezpieczeństwo, wyrób odzieżowy należy stosować z inną odzieżą ogniotrwałą. Należy unikać stosowania syntetycznych, łatwopalnych tkanin pod wyrobem odzieżowym, ponieważ mogą one ulec stopieniu i spowodować obrażenia skóry.
W razie przypadkowego opryskania cieczami chemicznymi lub łatwopalnymi ubrania uwzględnionego w tej normie użytkownik powinien natychmiast cofnąć się i ostrożnie zdjąć odzież. Ubranie należy wówczas wyczyścić lub wyrzucić.
W razie opryskania stopionym aluminium lub płynnym żelazem użytkownik powinien niezwłocznie opuścić miejsce pracy i zdjąć odzież. W przypadku opryskania stopionym metalem odzież przylegająca bezpośrednio do ciała może nie chronić przed oparzeniami. Producent powinien określić, jakie zastosowanie ma dana odzież.
Ostrzeżenie o ryzyku zapłonu w przypadku odzieży zanieczyszczonej olejem lub smarem.
Wełna
Wełna – włókno naturalne uzyskiwane z okrywy włosowej (sierści) owiec, lam, wielbłądów, kóz, królików i innych. Włókno wełniane posiada charakterystyczne cechy (karbikowatość, łuskowatość, lanolina), dzięki którym nadaje się doskonale do wytwarzania wysokiej jakości, wyrobów włókienniczych.
Wełna owcza uzyskana przez strzyżenie żywych owiec, zwana również runem lub strzyżą, stanowi doskonały surowiec włókienniczy do wyrobu wysokiej jakości tkanin, dzianin i włóknin. Na Bliskim Wschodzie wyroby z wełny wytwarzano już w starożytności.
Najwyższej jakości wełnę, bardzo miękką, puszystą, o cienkich włóknach, długości od 4 do 12 cm, otrzymuje się z owiec rasy merynos. Posiada ona jednocześnie największą zdolność do spilśniania. Grubszą wełnę uzyskuje się z ras owiec długowełnistych i nizinnych. Długość włókien wełny owiec długowełnistych, dochodzi nawet do 40 cm.
Wiskoza
Włókna wiskozowe – rodzaj włókna powstającego w wyniku chemicznej obróbki celulozy. Celulozę do produkcji włókien wiskozowych otrzymuje się z oczyszczonej masy drzewnej, typowo z drzew iglastych, niekiedy liściastych (najczęściej stosowanym drewnem jest sosna, świerk lub buk). Włókna produkowane są jako włókna ciągłe (jedwab, kord) lub cięte (bawełnopodobne i wełnopodobne). Wiskoza posiada doskonałe higieniczne, antyseptyczne i farbujące właściwości, dzięki którym jej desenie i barwy są niezwykle naturalne. Z wyglądu wiskoza jest podobna do jedwabiu, wełny, płótna lub bawełny, jednak postępować z nią należy o wiele bardziej delikatnie. Włókna wiskozy są zwiewne, miękkie, gładkie, bardzo przyjemne w noszeniu, o niezwykle wyrazistych kolorach.
